کاخ امپراتوری ژاپن نگاهی به تاریخچه آن

نگاهی به تاریخچه کاخ امپراتوری ژاپن

جاذبه گردشگری کشور ژاپن را که با قدرت سعی و کوشش در حفظ سنت ها  در آن پرداخت شده است را میتوان به کاخ امپراتوری توکیو اشاره کرد. در ادامه با معرفی کاخ امپراتوری توکیو ژاپن با ایارن نیهون همراه باشید.

در سال ۱۸۶۸ میلادی امپراتور میجی در اولین سال امپراتوری خود نام قلعه ادو را به قلعه توکیو تغییر داد و این مکان به عنوان محل اقامت امپراتوران ژاپن انتخاب شد.

در سال ۱۸۶۹ میلادی امپراتور میجی نام قلعه توکیو را به قلعه امپراتور تغییر داد.

در سال ۱۸۷۳ میلادی به علت آتش سوزی‌ای که در قصر رخ داد. محل اقامت امپراتور به طور موقت به گئی رینکان (به ژاپنی: 迎賓館 Geihinkan) منتقل شد.

کاخ امپراتوری ژاپن

در سال ۱۸۸۸ میلادی قصر جدید در این مکان افتتاح شد و به نام جدید کیوجو (به ژاپنی: 宮城) خوانده شد.

در سال ۱۹۴۵ میلادی در اثر بمباران هوایی قصر اصلی دچار آتش سوزی شده و امپراتور شووا بطور موقت در قصر دیگری اقامت گزید.

امپراتور بعد از جنگ، ساخت خانه های مردم را که طی جنگ و بمباران های مهیب از بین رفته بود به ترمیم قصر مقدم دانسته و ساخت قصر را به سال‌های بعد موکول کرد که در سال ۱۹۴۸ میلادی نام قصر به کُوکیو تغییر پیدا کرد.

در سال ۱۹۶۸ میلادی بعد از چهار سال کار ساخت قصر جدید امپراتور به پایان رسید اما قصر جدید به طور رسمی از سال بعد مورد استفاده امپراتور شووا قرار گرفت.

در حال حاضر امپراتور آکی‌هیتو و همسر ایشان کوکومیچیکو هم در گئی رینکان و هم در این قصر اقامت دارند. (خانواده سلطنتی در زمان آکی‌هیتو، پسر هیروهیتو، چهره‌ای دوستانه‌تر از خود نشان داده و به نماد “وحدت مردمی” تبدیل شده، نقشی که بر اساس قانون اساسی وظیفه این خانواده است.)

خانواده سلطنتی ژاپن

معماری کاخ امپراتوری

معماری در ژاپن هم مانند چین از گودال‌های (چاله) اولیه آغاز می‌شود و ساختمان‌های ساده با بام کاه گلی و بر روی پایه‌های خیزرانی محدود می‌شود. معماری این سرزمین قطعا بایستی هماهنگ با اقلیم آن باشد که چنین امری صورت گرفته است، یعنی وجود جنگل‌های بسیار و همچنین بارش باران دو عامل هستند که نقش اساسی در معماری، به ویژه استفاده از مصالح داشته‌اند، کاربرد چوب به عنوان مصالح اصلی و ایجاد سقف‌های شیب‌دار در مقابل باران‌های سیل‌آسای آن سرزمین حائز اهمیت است. نمونه‌های خانه‌های اولیه (گودالی) از دوره «یایویی» یافت شده است.

معماری ژاپنی را به شکل عرفی با ساختمان‌های چوبی، با ارتفاع کم و سقف‌های سفالی یا کاهگلی می‌شناسند. در این ساختمان‌ها درهای کشویی (فوسوما) به جای دیوار به کار برده می‌شوند و به این ترتیب این امکان را به دست می‌دهند که پیکربندی فضاهای داخلی را، بسته به موقعیت، بتوان تغییر داد. آدم‌ها در شکل سنتی معماری ژاپنی معمولا روی کوسن یا روی زمین می‌نشستند. صندلی‌ها و میزهای بلند تا قرن نوزدهم میلادی چندان مورد استفاده نبود. اگرچه از قرن نوزدهم به بعد ژاپن بسیاری از نشانه‌های معماری غربی، مدرن و پست مدرن را در طرح‌های سنتی ژاپنی ادغام کرده و امروز در تکنولوژی و طراحی معماری پیشرو است. اما در این کاخ هیچ‌گونه از نشانه‌های مدرنیسم دیده می‌شود.

امپراتور وقت ژاپن، ناگاوکا- کیو از این تاثیری که فرهنگ چین بر ژاپن گذاشته بود ناراضی بود. همین سبب شد تا پایتخت خود را به شهر Heian-kyoto که همان کیوتوی امروزی است، منتقل کند. با این حال ساختار این شهر نیز مانند شهر نارا و متاثر از ساختار شهرهای چینی است اما معماری معابد و خانه‌های این شهر نمونه‌هایی از هنر اصیل و بومی ژاپن هستند.

کاخ امپراتوری ژاپن

در این دوره به تدریج استفاده از مصالح بنایی سنگین وزن مانند سنگ و سفال کنار گذاشته شد و به جای آن ژاپنی‌ها به استفاده از چوب در دیوار و سقف و پارتیشن ساختمان‌های خود روی آوردند. از چوب درخت صدر به عنوان پوشش در معماری داخلی استفاده می‌شد و چوب درخت کاج و صنوبر را برای ساخت سازه‌ی بنا استفاده می‌کردند. در این دوران بود که ژاپنی‌ها از تکنیک “سقف پنهان” برای حل مشکلات زهکشی سقف استفاده کردند. این تکنیک فقط منحصر به ژاپنی‌هاست زیرا بارندگی آنجا بسیار زیادتر از چین و کره است.

بزرگ شدن ابعاد ساختمان‌ها در پایتخت منجر به این شد تا فاصله‌ی ستون‌ها از یکدیگر از قاعده و قانون و تناسبات خاصی در همه‌ ساختمان‌ها پیروی کند. واحدی که در آن زمان برای فاصله‌ بین ستون‌ها به کار می‌رفت واحد کِن بود. برای درک بهتر مطلب باید گفت که کِن در معماری ژاپن مانند پیمون در معماری ایران است. طراحی عناصر و اجزا در معماری ژاپن بر اساس کِن موجب استانداردسازی اجزای معماری شده و باعث شده تا معماری ژاپن ساختاری مدولار داشته باشد.

با ساخت کاخ سلطنتی توکیوسبکی اشرافی به نام Shinden-Zukuri رواج پیدا کرد. این سبک مخصوص ساختمان‌های مسکونی است. در این سبک ساختمان‌ها متقارن و مانند بازو در کنار یکدیگر قرار می‌گیرند و باغی مرکزی در بین احجام تعریف می‌شود. طراحی این باغ مرکزی به خوبی با چشم اندازهای طبیعی اطراف ترکیب می شود و در هماهنگی کامل با طبیعت است. در کل باغ ژاپنی از یک سو امتداد معماری و از سوی دیگر طبیعت مجسم است.

معماری ژاپن همانند سایر هنرها مثل نقاشی و پیکرتراشی از مدلهای چینی پیروی کرده که سبک دوره تانگ را می‌توان از روی مجموعه‌های معابدی مانند «هوریوجی»، «کندو» یا « تودای‌بی» که هنوز در ژاپن پا برجاست هستند، بازسازی کرد.

معماری ژاپن پیوندی عمیق و منطقی با طبیعت برقرار کرده است. تقریبا تمام مواد ساختمانی ریشه گیاهی دارند. زیرا درجه حرارت، آب و هوای مرطوب باعث شده که ۹۰% جزایر ژاپنی تحت پوشش گیاهی قرار گیرند. الوارهای گونه‌های به خصوصی همانند گیاهان مخروطی همچون سدر، کاج، سرو صنوبر برای ساخت اسکلت و استخوان‌بندی ساختمان و از درختانی برگ ریز چون: بلوط، شاه بلوط برای تزئینات منزل در معماری سنتی استفاده می‌شده است