مقبره حضرت دانیال بنایی زیبا در شهر شوش است که به دلیل گزارش های تاریخی متعدد و متفاوت تا حد زیادی به افسانه آمیخته شده و داستانهای عجیبی در میان بومیان، مسلمان و نیز یهودیان در رابطه با برپایی آن می شنویم.
در رابطه با محل تدفین حضرت دانیال به مکان های مختلفی اشاره شده است، اما مستندات تاریخی محتمل ترین مکان را شهر شوش در جنوب غربی ایران می دانند و این ادعا اینک پذیرفته شده است. و این اختلافات به این دلیل است که با وجود اشاره به زندگی حضرت دانیال در بابل کهن، اطلاع دقیقی در رابطه ما محل رحلت ایشان در دست نیست.
آرامگاه دانیال نبی امروزه یکی از جاذبه های مهم توریستی در استان خوزستان است و نیز محلی بسیار محبوب در میان مسلمانان بومی و نیز جمعیت یهودیان ایرانی است. شوش شهری است که اشارات متعددی به آن در کتاب مقدس شده است. در دوران ساسانی بخش عظیمی از جمعیت شوش را مسیحیان تشکیل می دادند، پس از غلبۀ اعراب بر شوش در محل امروزی مقبرۀ دانیال نبی تابوتی حاوی یک مومیایی و مهری با نقش مردی در میان دو شیر یافت شد که منطبق بر نشانه هایی بود که برای دانیال نبی در کتاب مقدس گزارش شده است. عمر خلیفۀ دومین مسلمین ابتدا دستور داد که آن را به رودخانه بیندازند، اما چندی بعد به امر او مقبرۀ درخوری برای پیامبر برپا شد.
به گزارش بنجامین تودلا که بین سال های 1160 و 1163 از آسیا بازدید کرد، در دورۀ سلجوقی نزاعی میان ساکنان دو سوی رود کرخه بر سر محل قرارگیری تابوت دانیال نبی صورت گرفت، چرا که ایشان باور داشتند ثروت ساکنین یک سوی رود به دلیل نزدیکی به پیکر پیامبر است. از این رو، بر اساس یک توافق محلی محل تابوت را به صورت نوبتی و سالانه تغییر می دادند، تا این که به دستور سلطان سنجر تابوت در جایی در زیر آب در میان ساکنان دو طرف رودخانه دفن و بنایی آرامگاهی نیز در مجاورت آن برپا شد تا بدین طریق به بی حرمتی به پیکر ایشان پایان دهد. همچنین گفته می شود که مقبره تنها در صورت غواصی قابل مشاهده است و از روی زمین دیده نمی شود. امروزه آرامگاه دانیال نبی در شهر شوش در 120 کیلومتری اهواز قرار دارد و به خاطر گنبد خاصش که در معماری ایرانی به آن اورچین (دندانه ای) می گویند، شهرت دارد.
