اين مسجد در محله «گاوبنه» لاهيجان واقع شده و از آثار قرن 4 ه.ق مي باشد كه در دوره صفوري و قاجار بازسازي شده و توسعه يافته است. براساس كتيبه اي سنگي كه روي ديوار داخلي مسجد به چشم مي خورد، در سال 1239 ه.ق و در عهد حكمراني علي اكبرخان حاكم وقت، مسجد جديد از توسعه و بازسازي مسجد قديم شكل گرفته و به همين مناسبت نيز به نام مسجد اكبريه مشهور شده است.
بناي فعلي از دو قسمت تشكيل شده، بخش قديمي تر شامل وضوخانه در طبقه همكف و شبستان و رواق ها و دهليزها در طبقه فوقاني مي باشد. بخش جديد شامل سه طاق بلند در امتداد همديگر است كه بر شش پايه تكيه داده و راهرو و فرش-اندازها را به وجود آورده است. پايه ها با مقرنس هاي تزئيني به سقف عرق چين ارتباط مي يابند.
متأسفانه طاق هاي كوچك و بزرگ دوره قاجاري در جريان زلزله خرداد 1369 آسيب ديدند كه اخيراً مرمت شده اند. اين بنا به شماره 1227 در فهرست آثار ملي كشور به ثبت رسيده است.
